Nga Victor Sande-Aneiros /Aljazeera
Këto shifra që detajojnë pretendimet e abuzimit seksual të fëmijëve nga klerikët nuk tregojnë historinë e plotë.
Të hënën e kaluar, Kisha Katolike e Polonisë lëshoi shifra të reja të numrit të ankesave që ka marrë duke pretenduar abuzim seksual në duart e klerit të saj.
Në total, 368 ankesa u bënë tek Kisha midis 2018 dhe 2020 në lidhje me pretendimet e abuzimit nga më shumë se 290 priftërinj dhe figura të tjera fetare. Rastet shtrihen që në 1958 dhe 173 prej tyre kanë të bëjnë me fëmijë nën moshën 15 vjeç, e cila është moshë madhore në Poloni.
Pas lëshimit të këtyre figurave, kreu i Kishës Katolike Polake, Kryepeshkopi Wojciech Polak, u kërkoi falje të mbijetuarve dhe kërkoi falje nga ta. Ndërsa disa të mbijetuar do ta vlerësojnë këtë, nuk justifikon faktin se kisha e Polonisë ka mbërritur në këtë çështje me dekada vonësë.
Kjo është vetëm hera e dytë që Kisha Katolike e Polonisë lëshon shifra të tilla. E bëri këtë për herë të parë në vitin 2019 kur zbuloi se 382 anëtarë të klerit ishin akuzuar për abuzim seksual të 625 fëmijëve midis viteve 1990 dhe 2018. Kisha thotë se 42 priftërinj janë përmendur në të dy listat.
Ndërsa lëvizja është një shenjë pozitive që kisha e Polonisë më në fund po merret me këtë çështje, ka disa probleme me këto figura, së bashku me faktin që u janë dashur dekada që kisha t’i lëshojë ato në radhë të parë.
Nga njëra anë, se kisha e Polonisë i bëri publike këto figura është e dobishme pasi ofron disa të dhëna për këtë çështje, megjithëse është pranuar gjerësisht se rastet e abuzimit që dalin në dritë janë thjesht maja e ajsbergut.
Mesatarisht i duhen një të mbijetuari 24 vjet për të raportuar abuzimin që pësuan si fëmijë, me arsyet; duke përfshirë ndjenjën e turpit të një viktime, duke mos njohur atë që u ndodhi atyre si abuzim ose frikës se mos nuk u besohej.
Raporti i vetëm publik i rasteve të abuzimit të klerikëve në Poloni është një hartë e krijuar nga aktivistë, e cila aktualisht regjistron më shumë se 580 raste të mbuluara nga media ose e cila përfundoi në një gjykim gjykate. Por edhe ata që shkojnë në gjykata janë një pakicë, shpesh sepse të mbijetuarit nuk dëshirojnë të rimarrin traumën në një mjedis zyrtar gjyqësor ku mund të duhet të përballen përsëri me abuzuesin e tyre.
Por, përtej figurave të vetë kishës, të dhënat e fundit janë të kufizuara. Kisha nuk bëri të ditur publikisht emrat e 292 anëtarëve të klerit që akuzohen për abuzim seksual, madje edhe në rastet që i konsideroi “të besueshme”.
Kjo duket të jetë një politikë e mbështetur nga vetë papa në mënyrë që të mbrojë “emrin e mirë” të priftërinjve. Megjithatë shumë dioqeza në vendet e tjera e kanë lëshuar vullnetarisht këtë informacion.
Në shumicën e rasteve polake, kisha tha se ka vendosur “masa të përkohshme” ndërsa ankesat po hetohen, duke përfshirë largimin e përkohshëm të të akuzuarve nga shërbimi dhe parandalimin e kontaktit të tyre me fëmijët. Por ne e dimë nga vendet e tjera që priftërinj të tillë shpesh lihen pa mbikëqyrje.
Kisha gjithashtu nuk arriti të shpjegojë se si është marrë me 42 anëtarët e klerit që u shfaqën në listat e 2019 dhe ato të kësaj jave, në ato që duket të jenë raste të shkelësve të përsëritur.
Mbajtja në fshehtësi e identitetit të autorëve të dyshuar dhe detajet e veprimit të kishës kundër tyre – e cila duket të jetë një politikë globale e kishës – tregon se kisha polake ende po mbron abuzuesit e dyshuar duke mbrojtur identitetin e tyre.
Në Poloni, kjo mungesë transparence shtrihet edhe në mënyrën se si kisha heton ankesat për abuzim. Tridhjetë e nëntë nga 368 kërkesa u konsideruan “jo të besueshme” dhe për këtë arsye u refuzuan. Por si u morën këto vendime?
Nga 173 raste në lidhje me nën-15 vjeç, kisha tha se 148 prej tyre u raportuan në polici. Njëzet e pesë të tjerë nuk u raportuan sepse të akuzuarit kanë vdekur që atëherë ose pretendimet u konsideruan të pabazuara ose ende po hetohen. Por në cilën fazë kisha kalon një ankesë tek autoritetet shtetërore të zbatimit të ligjit? A nuk duhet ta bëjë këtë posa të bëhet e vetëdijshme për abuzim të dyshuar?
Për më tepër, çfarë ndodhi në rastet e abuzimit me 15-të-17-vjeçarë? Për arsye të paqarta, ndërsa raporti i kishës 2019 dha disa statistika për këtë grupmoshë, të dhënat e fundit vetëm i ndajnë të mbijetuarit në dy grupe moshe: nën-15 dhe mbi 15 vjeç.
Nga 174 raste në grupin e fundit, 80 përqind nuk u raportuan në polici. Një faktor mund të ketë qenë që të mbijetuarit e rritur nuk kanë dashur (akoma) të bëjnë një ankesë policore, siç ndodh shpesh. Por kur kanë të bëjnë me 15 deri në 17 vjeç, domosdoshmëria duhet të jetë njoftimi i autoriteteve.
Dhe pse kisha nuk i inkurajon të mbijetuarit e abuzimit që të raportojnë rastet e tyre tek autoritetet civile që nga fillimi? Në vend të kësaj, komisionet e drejtuara nga kisha po ngrihen gjithnjë e më shumë globalisht për të marrë ankesat e të mbijetuarve, megjithë akuzat se ata janë të njëanshëm nga ana institucionale dhe kanë mungesë transparence.
Për ata të mbijetuar që paraqiten, të bësh një ankesë në kishë do të thotë të besosh ndjekjen e drejtësisë në të njëjtin institucion ku ndodhi abuzimi i tyre dhe i cili ose nuk arriti ta parandalonte atë ose e mbulonte atë në mënyrë aktive.
Në rastin e kishës polake, një institucion që vazhdon të zbulojë vetëm informacion të kufizuar mbi abuzimin e kryer brenda mureve të saj dëshmon se nuk mund t’i besohet. Në fund të fundit, ky është i njëjti institucion që aktualisht po refuzon të bashkëpunojë me hetimin shtetëror të Polonisë për abuzimin seksual të fëmijëve, i cili ka pasur probleme për të marrë informacion nga kisha polake.
Kisha filloi të lëshojë statistika në 2019 sepse u bë presion për ta bërë këtë, pas një rritje të ndërgjegjësimit të publikut për këtë çështje.
Kjo ishte kryesisht në sajë të filmit 2018 Klergji (Kler) për anën e errët të kishës, duke përfshirë abuzimin e fëmijëve, i cili theu rekordet e shikimit dhe u bë filmi me fitime më të mira në historinë e filmit Polak.
Pastaj erdhi dokumentari Mos i Trego Askujt (Tylko nie móë nikomu) në vitin 2019, i cili përmbante tregime të dorës së parë të abuzimit nga të mbijetuarit. Ai detajonte se si abuzuesit u transferuan nga famullia në famulli dhe vazhduan të kishin akses për fëmijët, si dhe mënyrën se si peshkopët bllokuan të mbijetuarit dhe familjet e tyre që të ndjekin pretendimet e tyre. Dokumentari deri më tani është parë më shumë se 24 milion herë.
Pas publikimit të dokumentarit, një sondazh i opinionit zbuloi se pothuajse 90 përqind e të anketuarve ranë dakord se autoriteti i kishës ishte zvogëluar, ndërsa 67 përqind menduan se reagimi i kishës ndaj skandalit ishte i papërshtatshëm.
Kjo mungesë e iniciativës së mirëfilltë nga ana e kishës vetëm përforcon pikëpamjen se kisha e Polonisë ka arritur në këtë çështje shumë vonë për të ruajtur legjitimitetin e saj. Dy grupe të dhënash nuk bëjnë ndryshime për një institucion, strategjia e Marëdhënies me Publikun e të cilit ka qenë prej kohësh të presë skandalin derisa të bëhet shumë i madh për t’u injoruar. /mesazhi.com
