Rajoni i Palestinës që nga 7 tetori është futur në një luftë të tmerrshme. Dhe, sigurisht, atje lulet janë tharë dhe dielli është zhdukur sepse ka ardhur errësira, dhe të rinjtë nuk mund të këndojnë, dhe fëmijët nuk mund të luajnë pa kujdes në rrugë, dhe pëllumbat e bardhë të paqes nuk fluturojnë në qiellin e zymtë.
Dhe kush është fajtori për këtë tragjedi? A është faji i popullit izraelit? A është faji i popullit palestinez? Është e qartë, jo. Të dy popujt janë të pafajshëm dhe të mirë. Izraelitët kanë të drejtë të kenë shtetin e tyre, por edhe palestinezët, duhet të kenë copën e tyre të tokës me status shtetëror. Por politikanët, dhe në radhë të parë pala e fuqishme izraelite, në të gjitha vitet e mëparshme, nuk ndërmorën hapat e duhura për zgjidhjen e këtij problemi të nxehtë në rajonin e Lindjes së Mesme, duke rezultuar në situatën aktuale tragjike.
Dhe cilat janë këto hapa? Për 75 vjet – që nga viti 1948, kur u krijua shteti i Izraelit – OKB-ja ka marrë një vendim për krijimin e një shteti të pavarur palestinez dhe ai nuk është zbatuar. Në atë kohë, Izraeli pushtoi 52% të zonës së cilësuar si “Palestina historike”, dhe në 48% të mbetur, u përcaktuan kufijtë për shtetin palestinez që do të krijohej.
Dhe, sigurisht, popujt në mbarë botën janë të pafajshëm dhe të mirë. Njerëzit në çdo vend në masë të madhe nuk duan luftë, nuk duan vrasje, të vdekur dhe krim. Ata duan të jetojnë në një mjedis të qetë, të bukur dhe të lumtur. Ata duan paqe. Ata duan të buzëqeshin çdo ditë dhe të ëndërrojnë. Të gjithë njerëzit në këtë botë vendosin qëllime dhe përpiqen t’i arrijnë ato, duke i dhënë kështu kuptim jetës së tyre. Ata nuk duan që këto synime të ndërpriten dhunshëm, befas dhe papritur, siç ndodh kur një vend zhytet në grahmat e luftës. Ata nuk duan të zhyten në këtë tmerr për muaj apo edhe vite në asnjë rrethanë. Baballarët dhe nënat duan t’i shohin fëmijët e tyre të përparojnë dhe t’i bëjnë ata krenarë. Ata nuk duan të dërgohen në luftë dhe të vriten në mënyrën më të tmerrshme.
Por kush i bën luftërat në këtë planet? Sigurisht, fuqitë e mëdha ekonomike që dominojnë planetin tonë dhe përmes
luftërave promovojnë interesat, qëllimet dhe planet e tyre. Ata ushqehen fjalë për fjalë me luftëra dhe nuk u intereson se sa mijëra apo edhe miliona vdesin. Sigurisht, një rol në luftëra kanë edhe disa politikanë që vendosin, promovojnë dhe përpiqen të zbatojnë aspirata ekstreme pushtuese.
Dhe sot shohim se njerëzimi është zhytur në çmendurinë e luftës. Njerëzimi sot po kalon në fazën më kritike të historisë së tij, pasi është fjalë për fjalë një hap para Luftës së Tretë Botërore, rezultatet shkatërruese të së cilës për qytetërimin njerëzor shumë prej nesh nuk do të jetojnë për t’i parë. Dhe siç tha Albert Ajnshtajni “Nëse ka një luftë të tretë botërore, e katërta do të bëhet me shkopinj”.
Në çdo rast, pra, viktima është populli. Ata e paguajnë luftën me gjakun e tyre. Në të kaluarën ka pasur popuj që janë joshur nga politikanët e tyre përmes propagandës së pamëshirshme, shpëlarjes së trurit dhe frikës duke nxitur në këtë rrugë të dëmshme dhe tragjike. Tipike është shembulli i popullit gjerman që ishte viktimë e nazizmit dhe propagandës goebeliane dhe kështu u kthye në një levë për shfarosjen e popujve të tjerë.
Dhe, sigurisht, shpirti dhe zemra e çdo njeriu të mirë dhe të dhembshur është thyer nga ngjarjet tragjike që ndodhin sot në Lindjen e Mesme, por edhe në Ukrainë e gjetkë. Çdo njeri i mirë nuk mund të mos qajë përpara pamjes së tmerrshme të njerëzve me kokë, krahë dhe këmbë të prera. Ai nuk mund të mos qajë para imazhit të fëmijëve të shpërfytyruar dhe të zhytur në gjak. Ai nuk mund të mos qajë me karvanët e refugjatëve që largohen nga toka e tyre e dashur me bomba të varura mbi kokë. Ai nuk mund të mos derdhë lot për çdo person të humbur, qoftë ai i armatosur apo civil, qoftë palestinez, qoftë izraelit, qoftë rus, qoftë ukrainas apo i ndonjë kombësie tjetër. Në fund të fundit, të gjithë njerëzit, biologjikisht jemi të njëjtë, kemi dalë nga e njëjta bark dhe kemi të njëjtin fat.
Të gjithë njerëzit, dhe mbi të gjitha ata që janë në pozita kyçe të pushtetit politik, dhe dua të besoj se ka edhe politikanë të shëndoshë dhe politikanë që kanë një staturë politike, ne duhet të luftojmë për të ndalur luftërat e pamëshirshme vrastare, për të shmangur katastrofikin e Luftës së Tretë
Botërore dhe të lindë një botë e re demokratike që do të bazohet në bashkëpunimin, respektin reciprok dhe bashkëjetesën paqësore të të gjitha shteteve dhe popujve të planetit.
Palestinë viti 2023
Një rajon i zhytur në një luftë të tmerrshme dhe në baltë
Pa diell çdo agim, pa gëzim, pa lule, pa festë
I zhytur në gjak të bollshëm dhe lot të hidhur
Pa këngë dashurie, pa fëmijë të buzëqeshur.
Trupat tmerrësisht të pajetë, të shpërndara gjithandej
Pa këmbë, pa duar, pa trup, pa kokë
Shtëpitë e të shkatërruara janë shembur përtokë
Dhe pëllumbat askund në kupolën qiellore.
Karvanët e refugjatëve pa destinacion të përcaktuar
Me bomba që fluturojnë në ajrin melankolik dhe të vrenjtur
Ata largohen nga atdheu i tyre i dashur të frikësuar
Dhe mbi shtizë flamuri i grisur dhe i përgjakur.
Ëndrrat e varrosura në tokën e plagosur dhe të lotuar
Dhe zemrat e thyera si syze në një mijë copë
Fytyra të zbehta të çara nga dhimbje të fortë
Dhe përreth është Vdekja me kuajt e tij të mallkuar.
Viktima në këtë botë të mjerë dhe të padrejtë
Ata janë gjithmonë njerëz të pafajshëm dhe të mirë
Të cilët lëshojnë një aromë të bukur nga shpirti i tyre
Ata janë ose palestinezë ose izraelitë.
O Palestinë, shpirti ynë është plot hidhërim
Për këtë tragjedi të tmerrshme dhe egërsi të papërmbajtur
Planeti ynë është zhytur në errësirë të dendur
Dhe në sytë tanë, trishtim dhe zemërim.
Nga: Isidoros Karderinis
* Opinionet e shprehura në këtë artikull janë të autorit dhe nuk pasqyrojnë domosdoshmërisht politikën editoriale të portalit tonë *
