Gjithçka rreth meje është vetë uji. Nuk ka tokë në horizont. Qielli dhe deti bashkohen, nuk dihet ku fillon e ku mbaron tjetri. Duart e mia po notojnë. Këmbët e mia po notojnë. Flokët më qarkullojnë rreth meje. Shpina ime po noton në sipërfaqe. Dielli ma djeg fytyrën, më verbon. Më duhet të shikoj sytë, kush tjetër mund të qëndrojë duke parë drejt diellit. Unë kam qenë duke u përpjekur, por lotët fillojnë të bien dhe ngjyrat e mia fillojnë të përzihen ndërsa shikoj atë top të ndezur në qiell. Unë jam i detyruar të mbyll sytë dhe duke i mbyllur, shoh se jam në një vend të bukur dhe të qetë. Unë kam qenë këtu për një kohë të gjatë, kam parë fundin e dimrit dhe fillimin e pranverës. Më futi në zhgjendër të qetë, i mpirë këndshëm, sikur të isha në një kuti privimi ndijor, thjesht nuk e zgjodha vetë, kështu më ndodhi. Por mbase e zgjodha vetë? Ata thonë, fati është vetëm një shprehje e jashtme e pavetëdijes sonë. Nuk e di as nëse jam i neveritur nga ai thjeshtim apo neveria që ndjej është thjesht konfirmim se është e vërtetë. Më ka lodhur frazetina që as nuk shtjellohen dhe as mendohen më tej. Por, atë, filanin, dhe çfarë tjetër kemi këtu për të konfirmuar e për të shtjelluar premisat? Epo, ne nuk jemi filozofë, le ta jetojmë jetën tonë duke shfaqur mendimet e mendimtarëve të mëdhenj, librat e të cilëve nuk i kemi lexuar, por kemi lexuar citimet e tyre së bashku me fotografitë e përshtatshme që qarkullojnë. Çfarë na duhet më shumë se kaq, çfarë të torturojmë gjirin cerebral dhe t’i ndërtojmë me pesha sikur të ishim me steroide në palestër? Por, e dhimbshme, nuk është ngritja e peshave, është domosdoshmëri, është e pashmangshme, dua të bërtas, a nuk është misioni bazë gjetja e përgjigjeve apo të paktën kërkimi i tyre në vazhdimësi? Dhe kështu harxhova forcat, gjithmonë. Kur isha në fillim, për pak kohë më mpiheshin shqisat në përpjekje për t’i mbijetuar netëve pa gjumë dhe ulërimat, bërtitjet dhe brengat, por kjo nuk zgjati shumë. Ndërtuesit e mendjes, të ashtuquajturit mbimendimtarë, nuk ndryshojnë lehtë. Por tani isha i shtrirë në sipërfaqen e qiellit dhe për mua nuk kishte asgjë tjetër veç trupit tim, aq të shkrirë me ujin dhe qiellin. Në këtë moment për mua nuk kishte as jetë, as vdekje, as të shkuar e as të ardhme. Aty isha unë, kaq real dhe i plotë. Unë ekzistova si pjesë e Vetes më të lartë, si vetë qielli. Dhe kështu u zhyta në atë ndjenjë të plotfuqishme, derisa një valë e papritur më përshkoi. Më spërkati papritur dhe më kaloi mbi mendje dhe zemër. Jri i frskët hyri në gojën time dhe spërkati sythat e shijes në gjuhën time. Tani isha jashtëzakonisht i qetë me veten time dhe sikur dëgjova një zë që më bërtiste: “Ti je aty. Mendoja se po ndodh diçka e madhe. Shikoja përreth. Çfarë shikoja? Kush jam unë? Çfarë jam unë? Vetëm pak pluhur në Univers. Kjo botë nuk është krijuar për kot. Nuk ka natë për të fjetur. Nuk ka det ku të notosh. Fëmijët nuk lindin vetëm që ne të jemi prindër të tyre, ata kërkojnë rrugën e tyre dhe ne kemi lidhje me të. Ato janë entitete të veçanta që ekzistojnë me qëllimin e tyre dhe për qëllimin e lartë. Madje edhe mendimet që më rrokullisnin deri atëherë u bënë të rëndë plumbi. Fillova të mundohem, të humbasë frymën, të përplasem me duar dhe këmbë, sikur të isha një peshk në tokë që përplas pendët e tij duke u përpjekur të marr frymë. Po mundohesha të merrja frymë edhe pse askush nuk ma merrte frymën. Po e merrja për vete. Nuk e di se çfarë mendoja, se isha qendra e botës dhe se gjithçka duhet të më nënshtrohet, se gjithçka që ekziston për mua ekziston dhe i shërben qëllimit të ekzistencës sime. Por tani ndihesha kaq i pafuqishëm dhe i pambrojtur, duke luftuar kështu dhe duke shikuar rreth meje shkretëtirën që shtrihej pafund, dhe mua kaq të vockël dhe të vogël, sa mund të zhdukesha në çdo moment sikur të mos kisha qenë kurrë atje, dhe çfarë pastaj? Por pastaj një pulëbardhë ngjyrë mavi fluturoi mbi kokën time. E dëgjova zërin e saj dhe vështrimi im e ndoqi atë, duke parë krahët e saj të mëdhenj mavi si në turkuaz të përhapur dhe të përplasen lart e poshtë ndërsa e çuan larg. Unë u qetësova nga prania e saj sepse ishte një krijesë në një seri krijesash që lindën, jetojnë dhe do të vdesin dhe ndoshta askush nuk do të dijë as për to. Por tani nuk më dukej aq e padurueshme. Dhe milingona e vogël që punon fort nën këmbët tona duhet të ndihet kaq e vogël, por gjithsesi beson në vetvete dhe e ndjek pa u lodhur qëllimin e saj, edhe pse e di se çdo moment mund të shkelet nga këmba e fatit që po kalon. Kjo nuk ia pakëson kuptimin dhe nuk e humb vullnetin për të jetuar. Ndërsa fryma ime u qetësua, papritmas pashë një varkë të vogël që qëndronte pranë meje, bosh dhe vetëm. Hyra brenda dhe pashë rremat. Nuk kisha përdorur kurrë rrema në jetën time, por tani ishte momenti i duhur. I mora në duart e mia kockore, të bardha e të njolla nga dielli dhe i tunda. Varka e gërmoi ajrin fort, duke u zhytur diku. Dhe tani, ashtu në varkë, e pashë veten të vogël, kisha një pamje të plotë të gjerësisë rreth meje. Tani e ndjeja përsëri se isha vetëm qielli, një me qiellin, vetëm tani kisha një vetëdije të mprehtë për parëndësinë dhe vogëlsinë time. Por pavarësisht asaj vogëlsie, dhe ndoshta falë saj, u ndjeva kuptimplotë dhe mirënjohës që isha thjesht një krijesë tjetër mes miliona krijesave. Nuk mund të ekzistoja, nuk mund të jetoja, nuk mund të lindja, nuk mund të lindja kurrë një jetë tjetër, nuk mund të dashuroja, por i kisha të gjitha dhe i jetova të gjitha. Varka lëvizi ngadalë, shkretimi rreth meje nuk u pakësua, por tani nuk e shihja më si shkretim, e pashë si një shoqërues, një shoqërues të ekzistencës sime. Ndjeva paqen, bota nuk ekzistonte për mua, nuk ekzistoj as për botën, por jemi të dy aty, jemi për njëri-tjetrin dhe faleminderit pafund. Ndjeva se goja po më thahej, se dielli po më digjte, mendova, ndoshta fundi im është afër, ndoshta ky është ai, ndoshta nuk do të jetoj më. Por për herë të parë në jetën time nuk pata frikë nga fundi. Unë gati ia dhashë dorën time dritës që të më merrte nën krahun e saj, të bëhesha i pafund dhe i përjetshëm në vogëlsinë time, sepse u krijuam nga Përjetësia dhe e Përjetshmja. Por më pas dielli më verboi përsëri teksa u përpoqa të shikoja atë top të ndezur në qiell. A e ëndërroj këtë, apo e kam ëndërruar qiellin? Nuk dija më asgjë. Ishte bukur kur isha duke fjetur. Si ta përballoj realitetin? Çfarë më pret mua?..
Metin Izeti
