Presidenti i rrëzuar sirian, Bashar al-Assad, erdhi në pushtet i etur për të treguar se ishte ndryshe nga babai i tij, Hafez al-Assad, por u tregua po aq represiv
Bashar al-Assadi i vitit 2002, të paktën në pamje të parë, paraqiti një figurë krejtësisht të ndryshme nga autokrati brutal që do të bëhej, duke kryesuar një shtet të brishtë të bazuar në tortura, burgosje dhe vrasje.
Ai kishte qenë president atëherë për vetëm dy vjet, duke pasuar babanë e tij, Hafez, emri i të cilit ishte një emërtim i brutalitetit.
Për një kohë, ish-okulisti i çuditshëm, i cili kishte studiuar mjekësinë në Londër dhe më vonë ishte martuar me një grua britaniko-siriane, Asma, një bankiere investimesh në “JP Morgan”, dëshironte t’i tregonte botës se Siria, nën udhëheqjen e tij, mund të ndiqte një rrugë tjetër.
Duke arritur drejt Perëndimit, ai ndoqi një fushatë të marrëdhënieve me publikun për ta treguar familjen e re Assad si disi të zakonshme, pavarësisht pallateve dhe aparatit të dukshëm të represionit.
Teksa vizitonte Damaskun atë vit, përpara vizitës shtetërore të Assadit në Mbretërinë e Bashkuar, të organizuar nga kryeministri i atëhershëm, Tony Blair, që shënonte pikën më të lartë të asaj marrëdhënieje, gazetari britanik, Peter Beaumont, ishte ftuar për një kafe private me Assadin, i cili në atë takim ishte ulur në një divan të bardhë me një kostum të shtrenjtë të qepur.
Duke paraqitur njëfarë pasigurie, Assadi ishte kurioz për mënyrën sesi Siria shihej në botë, për mundësitë e luhatshme për një ndryshim, duke përfshirë një rivendosje në marrëdhëniet midis Damaskut dhe Izraelit.
Ishte një përsëritje e krijuar e Assadëve, duke theksuar veprat “bamirëse” shumë të lavdëruara të Asmas, dhe përqafimin e shkurtër të Basharit nga Perëndimi, që i dha drejtimin një ambicieje për të transformuar Sirinë e Hafezit në diçka më shumë si një version i familjes mbretërore paternaliste të Jordanisë. Më e kamufluar. Një diktaturë njësoj.
Megjithatë, në mes të bisedës atë ditë, Bashar paraqiti një anë rrëqethëse dhe pothuajse të hidhur ndërsa reflektonte mbi sulmin e 11 shtatorit të një vitit më parë ndaj SHBA-së nga “Al-Kaida” dhe pushtimin pasues amerikan të Afganistanit.
Bota duhet ta dijë, këmbënguli Bashar, se babai i tij kishte pasur “të drejtë” gjatë gjithë kohës në shtypjen brutale të kryengritësve islamikë.
Diktatura
Njëzet e dy vjet më vonë Bashar është zhdukur, i zhdukur nga pushteti nga një degë e “Al-Kaidës”. Dhe me fundin dramatik të sundimit gjysmëshekullor të Assadit, një pjesë e rëndësishme e hartës së Lindjes së Mesme është rivizatuar plotësisht.
Por edhe në ditët para “Pranverës arabe” që do të sfidonin dhe përcaktonin sundimin e tij, realiteti i Sirisë së Bashar al-Assadit, si Libia e Muammar Gaddafit, ishte një vend në të cilin një aparat i madh sigurie ishte gjithmonë i pranishëm, agjentë që shikonin në tregje, në vendparkimet e taksive dhe në cepat e rrugëve.
Duke refuzuar modelin e demokracisë si të përshtatshëm për Sirinë, oferta fillestare e reformës së Basharit ishte të premtonte ndryshim ekonomik përpara transformimit politik, duke zëvendësuar monopolet e papëlqyeshme shtetërore me një treg të lirë, por nga i cili në fund përfitoi një elitë mike.
Doktrina e tij politike, siç do të dilte më pas, nuk ishte e ndryshme nga ajo e babait të tij – një diktaturë shumë e personalizuar, me pushtet të përqendruar në forcat e armatosura, përfshirë forcat ajrore dhe agjencitë e inteligjencës.
Teksa Bashar liroi një numër të burgosurish politikë në vitin 2001, kryesisht komunistë, në një amnisti presidenciale si pjesë e fushatës së tij për t’i demonstruar Perëndimit se Siria po ndryshonte, kjo ishte në të vërtetë një mbulim i pamjes”. Arrestimet me të vërtetë nuk kishin të ndalur. Vazhdonin si zakonisht.
Nën kërcënimin e kryengritjes siriane të vitit 2011, pretendimi i fundit sikur ra poshtë, duke treguar një regjim të gatshëm për të industrializuar ndalimin, torturën dhe vrasjen e një numri të madh njerëzish, duke përfshirë deri në 13.000 të vrarë midis 2011 dhe 2015 në burgun Sednaya, i njohur si “thertorja e njerëzve”.
Dhe me gjithë përpjekjet që do të vazhdonin deri në vitin 2011 për të “kamufluar” Assadët, me një profil të shkëlqyeshëm të paraqitur të Asmas në “Vogue” si “Trëndafili në shkretëtirë”, sundimi i Basharit do të bëhej edhe më i tmerrshëm se ai i babait të tij.
Ishte Hafez, një oficer i Forcave Ajrore dhe organizator i partisë “Baath”, i cili mori pjesë për herë të parë si komplotist në grushtin e shtetit të vitit 1963, që solli në pushtet degën siriane të partisë, i cili i pari përcaktoi vlerat e familjes Assad.
Qysh në vitin 1966, gjatë të së ashtuquajturës trazirë në qytetin Hama, Hafez paraqiti një pikëpamje që do të bëhej udhërrëfyese e Assadit, dhe ai një pararendës rrëqethës i masakrave që do të viheshin nën sundimin e tij dhe të djalit të tij e që nënkuptonin se: çdo opozitë duhet të shtypet me dhunë.
“Pranvera arabe”
Nëse Bashar fillimisht dukej ndryshe, kjo ishte, ndoshta, sepse ai nuk ishte menduar fillimisht si pasardhësi i Hafezit, një rol i caktuar për vëllanë e tij Bassel para vdekjes së tij në një aksident me veturë në vitin 1994. Pas kësaj, Bashar, i cili ishte pak i interesuar për politikën para kthimit të tij në Siri nga Londra, u stërvit personalisht nga Hafez për ushtrimin e pushtetit.
Nga viti 2011 dhe fillimi i “Pranverës arabe” kishte avulluar imazhi i kuruar me kujdes i Basharit dhe familjes së tij, si një version më i shëndetshëm i epokës së Hafezit, teksa kalonte fundjavat duke parë shfaqje të filmave perëndimorë me miqtë në kinemanë e tyre private, dhe duke ngrënë ushqime në restorantet e Damaskut.
Duke filluar me demonstratat sporadike kundër sundimit të Assadëve, deri në mars, lëvizja kishte marrë flakë, duke u kthyer në revolucion. Përgjigjja ishte brutale. Forcat e sigurisë nën komandën e vëllait të madh të Basharit, Maher al-Assad, qëlluan mbi demonstruesit si pjesë e një politike zyrtare, ndërkohë që milicitë pro-regjimit të armatosur rëndë, të njohura si shabiha, u shfaqën për të vepruar si skuadra vdekjeje.
Dhe me kalimin e viteve, Bashar do të kthehej në të njëjtin justifikim që kishte përdorur në vitin 2002 në mbrojtje të babait të tij, se e gjithë gjakderdhja ishte në shërbim të një “lufte kundër terrorit”. Madje në një moment i përshkruan viktimat e forcave të tij të sigurisë si një sakrificë të nevojshme.
Një vit më vonë, më 2012, rrjedhjet e mijëra emaileve të hakuara nga WikiLeaks në lidhje me Basharin dhe familjen e tij, dhe kontaktet e tyre në të gjithë rajonin, dhanë një pasqyrë të rrallë në diskutimet dhe jetën e Assadëve brenda Damaskut: Asma që porosiste stoli të shtrenjta në Paris dhe konsulentët që këshillonin se si të duket vendi që po reformohej.
Çelësi ndër zbulimet e atij viti, edhe kur këshilltarët e parë ushtarakë rusë filluan të mbërrinin për të forcuar regjimin, ishte përfshirja personale e Basharit në nënshkrimin e urdhrave të përditshëm për dhunën e vazhdueshme.
Por nëse kontrolli i Basharit dukej i dobët në atë periudhë, me thirrjet ndërkombëtare që ai të jepte dorëheqjen, faktorë të tjerë ndërhynë për të siguruar vazhdimin e ekzekutimit, pasi Siria u zhvendos në vite të gjata të luftës civile gjatë së cilës u vranë 500.000 njerëz teksa u zhvendos gjysma e popullsisë.
Një faktor ishte shfaqja e kalifatit të vetëshpallur të Shtetit Islamik, me qendër në qytetin verior të Sirisë, Raqqa në vitin 2013, abuzimet e tmerrshme të të cilit devijuan vëmendjen ndërkombëtare nga regjimi i Assadit edhe kur Damasku filloi të përdorte armë kimike në sulme kundër qendrave rebele, më së shumti kundër Khan al-Assal dhe Ghouta në atë vit.
Argumentet kanë vazhduar gjatë viteve, bazuar në përgjimet e inteligjencës, nëse Assad personalisht urdhëroi sulmet. Megjithatë, një deklaratë nga Observatori Sirian për të Drejtat e Njeriut, lëshuar vitin e kaluar për 10-vjetorin e dy sulmeve në Ghouta, nuk kishte asnjë dyshim, duke këmbëngulur se sulmet më pak të rëndësishme kishin miratimin e tij personal dhe se kjo përbënte politikën e regjimit.
Duke u bërë një provë e supozuar e vendosmërisë ndërkombëtare, “vija e kuqe” e vendosur kundër përdorimit të armëve kimike nga Siria nga presidenti i atëhershëm i SHBA-së, Barack Obama, kaloi pa pasoja të rëndësishme.
Së pari ishte vendimi i presidentit rus, Vladimir Putin, për të vendosur forcat ruse për të mbështetur Assadin, në një manovër cinike të krijuar për të forcuar pretendimin e Moskës për ndikim thelbësor në Lindjen e Mesme më të gjerë.
Irani, gjithashtu, lëvizi me forcë për të mbrojtur investimin e tij në Hezbollahun në Libanin fqinj, duke dërguar këshilltarë dhe duke mbështetur vendosjen e luftëtarëve të Hezbollahut në emër të regjimit të Assadit, duke stabilizuar sundimin në zonat që ai kontrollonte.
Duke mos e braktisur kurrë shijen e tij për performancën, Bashar organizoi zgjedhje të rreme në zonat që ai kontrollonte në vitin 2014 nën flamurin e Sawa – “unitetit”. Një vit më vonë forcat e tij kontrolluan vetëm 25% të territorit të Sirisë.
Nga të gjitha, me gjasë, Bashar al-Assad mbijetoi, edhe pse Donald Trump në presidencën e tij të parë urdhëroi një sulm në një bazë ajrore siriane në vitin 2017 për një tjetër sulm me armë kimike në Khan Sheikhoun.
Faktorët që e mbështetën Basharin gjatë atyre viteve janë kthyer në faktorë për zhbërjen e tij: një shtet në thelb i dështuar, shumë i varur nga aktorët e jashtëm dhe i prekshëm ndaj ngjarjeve, sidomos pas shpërqendrimit të Moskës në Ukrainë dhe pakësimit të boshtit të rezistencës së Teheranit për shkak të shkatërrimin të fundit të Hezbollahut nga Izraeli.
“Assad u shkatërrua jo vetëm për shkak të një fushate xhihadiste të planifikuar mirë”, shkroi Hassan Hassan, kryeredaktor i “New Lines” dhe një ekspert kryesor për Sirinë, “por sepse 13 vjet luftë civile e kanë lënë ushtrinë e tij të dërrmuar, dhe ushtarët e tij të demoralizuar”.
Në ditët e tij të fundit në pushtet, Bashar vazhdoi të fliste, duke u zotuar se do të shtypte rebelët edhe kur ata shpejtonin drejt Damaskut. Në fund, 50 vjetët e sundimit të Assadit u zhbënë sa hap e mbyll sytë.
Nga: The Guardian
Përktheu: Flutura Gashi-Mehmeti
Koha.net
