Ushtarët e Mianmarit kanë hedhur në zjarr foshnjen 18 muajshe, kanë vrarë dy motrat e saj, nënën, vëllain si dhe kanë përdhunuar muslimanen nga Arakani, Rajuma.
Ajo thotë se “Nuk mund të shprehem me fjalë se si më dhemb zemra. Biri im nuk mund të më thotë më nënë”, transmeton Anadolu Agency (AA).
Sipas një artikulli të “New York Times” muslimanja 20 vjeçare e Arakanit e cila jeton në një kamp në Bangladesh tregon se më 29 gusht ushtria e Mianmarit ka bastisur fshatin Tula Toli, u ka vënë zjarrin të gjitha shtëpive dhe ka dërguar në bregun e lumit ata që jetonin këtu.
Rajuma thotë se ushtria më pas ka ndarë gratë dhe burrat dhe ka vrarë të gjithë burrat, duke u thënë grave dhe fëmijëve që të hyjnë në ujë dhe të presin.
“Njerëzit përkuleshin në këmbë të ushtarëve dhe luteshin që të mos i vrasin. Por, ushtarët nuk u ndalën, i rrahën dhe i vranë ata. I copëtuan muslimanët, i hodhën në zjarr. Na përdhunuan dhe bënë të ndihemi të mpirë”, thotë Rajuma.
Ajo tregon se ushtarët të cilët e rrahën atë, kishin marrë me dhunë foshnjen e saj 18 muajshe. “E hodhën në zjarr, vetëm e morën dhe e hodhën”, thotë ajo, duke treguar momentet tmerruese të saj.
“Më pas dy ushtarë më dërguan në një shtëpi duke më zvarritur në tokë, ku më përdhunuan masivisht. Në të njëjtën dhomë i përdhunuan edhe dy motrat e mia dhe i vranë ato. Në dhomën tjetër ma vranë nënën dhe vëllain 10 vjeçar.
Në një moment mendova se kam vdekur, kisha humbur vetëdijen. Kur u zgjova ushtarët ishin larguar por në shtëpinë ku ndodhesha i ishte vënë zjarri. Ika nga shtëpia duke lënë pas kufomat e familjes time. Kalova pranë shtëpive të djegura dhe u fsheha në pyll”, tregon ajo.
Rajuma, duke rrëfyer për përjetimet e saj e mbytur në lotë thotë: “Nuk mund të shprehem me fjalë se si më dhemb zemra. Biri im nuk mund të më thotë më nënë”.
Rajuma, e cila ka ikur para disa javësh në Bangladesh duke hipur në një anije, thotë se nuk di të shkrim e lexim dhe se kjo do të shkaktojë probleme kur të parashtrojë kërkesë për azil në Bangladesh apo kur do të kthehet në Mianmar, meqë me vete nuk ka asnjë dokument i cili do të dëshmojë se ajo ka lindur në Mianmar.
“Njerëzit brohorisnin për ndihmë”
Muhammedul Hasan i shtrirë në një spital në Cox’s Bazar tregon se më 27 gusht rreth 20 ushtarë hynë në fshatin Monu Para duke u thënë “të gjithë meshkujt mbi moshën 10 vjeçare të mblidhen në një shtëpi”.
Hasan tregon se ushtarët kanë lidhur duart e rreth 400 meshkujve dhe i kanë detyruar të përkulen. Ai thotë se si një nënoficer ka nxjerrë një thikë të gjatë dhe të hollë. “Njerëzit brohoritnin për ndihmë.
Fëmijët thërrisnin emrat e nënave dhe baballarëve të tyre. Përpara syve të mi prenë kokën e dhjetëra njerëzva dhe vranë dhjetëra të tjerë. Edhe mua më qëlluan me plumba në shpinë dhe në gjoks, por mbeta gjallë”.
Mjekët thonë se mbetja gjallë e Hasanit i cili arriti në Bangladesh pas një rrugëtimi të vështirë, “është një mrekulli”.
Spastrim etnik ndaj muslimanëve të Arakanit
Ndryshe, më 25 gusht, në qytetin Maungdaw të Arakanit u ndërmorën sulme simultane ndaj disa stacioneve.
Duke u arsyetuar me këto sulme, ushtria e Mianmarit, nisi masakrat ndaj civilëve, duke djegur dhe shkatërruar vendbanimet e pakicës muslimane. Numri i saktë i viktimave ende nuk mund të verifikohet, për arsye se qeveria e Mianmarit nuk lejon hyrjen e organizatave ndërkombëtare.
Gjatë sulmeve të fundit të ushtrisë dhe budistëve radikalë janë djegur ose shkatërruar rreth 200 fshatra.
Ndërkaq, 84 për qind nga gjithsej afër dy milionë muslimanë të Arakanit që janë përballur me sulme sistematike dhe spastrim etnik në Mianmar që nga vitet e 70-ta, janë strehuar në vendet fqinje./Mesazhi/
