Jo për të kuptuar me logjikë… por për të ndjerë me zemër.
Jo për të parë… por për të parë me shpirt.
Mbylli sytë… dhe lejoje veten të shohësh atë që bota zgjedh të mos shohë.
Imagjino…
Një fëmijë që e zgjon zhurma e raketës, jo përkëdhelja e nënës.
Një trup i vogël, i shtrirë pranë lodrës që nuk e luajti kurrë.
Një bark bosh që s’qan më nga uria – por nga harresa.
Imagjino një nënë që këndonte ninullat mes bombash,
sepse nuk kishte ç’t’i jepte fëmijës tjetër veç zërit të saj.
Zë që u shua nën rrënoja, por që ende kumbon në zemrën e qiellit.
Imagjino rrugë të mbushura me rënkime,
ku nuk ka më ambulanca,
ku mjekët janë bërë dëshmorë,
ku çdo gur fsheh një histori të pambyllur.
Aty ku spitalet janë më të frikshme se varrezat,
ku të gjallët ecin si hije dhe të vdekurit nuk kanë më emra.
Ku edhe ajri është i lodhur nga aromat e gjakut.
Dhe mbi të gjitha… imagjino heshtjen.
Jo atë heshtjen e natës, por heshtjen që bërtet në fytyrën e botës,
heshtjen e vendeve që kanë fuqi të flasin, por zgjedhin të kthejnë kokën.
Heshtjen e “neutralëve”, që peshon më rëndë se plumbi në zemrat që digjen.
Ti që po lexon,
kjo nuk është poezi.
Nuk është metaforë.
Është e vërteta e zhveshur, që vuan dhe qan çdo ditë.
Kjo është Gaza… kjo është Palestina.
Ku fëmijët mësojnë alfabetin me krisma,
ku foshnjat lindin nën zjarr dhe vdesin pa emër.
Dhe ti… po, ti!
Nëse ende mendon se heshtja jote është paanshmëri…
kujtoje: heshtja është bekim për xhelatin, dhe thikë për viktimën.
Prandaj, mos thuaj s’ka ç’të bësh.
Thuaj: nuk do të rri më duarkryq.
Mbylli sytë një herë të fundit… dhe lejoje zemrën të kujtojë.
Sepse kujtesa është arma që i bën të pavdekshëm ata që bota do t’i fshijë.
