“Vizatojeni profetin Muhamedin”, u tha mesuesja femijeve ne shkolle. Te gjithe nxorren letrat dhe punonin detyren.
Pervec njerit nga femijet, i cili ne vend se te vizatonte, vendosi te shprehej me fjale… Fundja, ajo ishte krejt cfare kishte per te thene. Duke qene se dinte se ishte musliman, mesuesja e lexoi me shume vemendje punimin e tij…
“I dashur profet Muhamed, sot ne shkolle mesuesja na kerkoi te te vizatoj, por une nuk te kam pare kurre. Prandaj une mbylla syte dhe perfytyrova durimin e e nenes, butesine e motres dhe bujarine e shokut, i cili kerkonte falje edhe kur une kisha faj.”
“Ketu njerezit duan qe gjithcka ta shohin me st, por une po mbylli syte dhe po te parafytyroj ty… Krejt cfare shoh eshte drite dhe buzeqeshje e perkryer.
Une, sot kerkova te bej pyetje ne shkolle por mesuesja nuk me lejoi. Nuk i ve faj. Ajo nuk eshte mesuar ta dashuroj me shpirt dike qe nuk e ka takuar. Dhe une te dashuroj me shpirt….
Sikur te mund te ktheheshe ne mesin tone vetem per disa ore, disa sekonda, disa momente, mbase mesuesja do te te kuptonte…” /MESAZHI/
