Fëmija i rritur manipulues e ka të vështirë të tolerojë zhgënjimin. Pa kufij dhe pa njohjen e të pamundurës, nuk lind motivimi për të krijuar një projekt jetësor dhe për të luftuar për ta konsoliduar atë.
Fenomeni i fëmijës së rritur manipulues është gjithnjë e më i zakonshëm. Kjo nuk është një foto e një të rrituri të paskrupullt duke përfituar nga prindërit e sjellshëm. Këto situata portretizojnë familje në të cilat fëmijët janë të dëshpëruar dhe plot probleme, ndërsa prindërit janë konfuzë, të çrregullt dhe të dëshpëruar.
Shumë shpesh, fëmija i rritur manipulues ka prindër që shfaqin tipare të ngjashme. Në këtë lloj situate ka të dyja palët; Prandaj, përgjegjësia për atë që ndodh është e ndarë. Sigurisht, edhe zgjidhja duhet të jetë.
Përtej prindërimit të mirë apo të keq si i tillë, ajo që ekziston në këto familje është një grup modelesh neurotike në marrëdhënie. Problemi nuk është fëmija i rritur manipulues, as prindërit e tyre, por lloji i lidhjes që ata kanë krijuar dhe modelet e sjelljes brenda të cilave ata veprojnë.
Fëmija i rritur manipulues ka disa tipare të personalitetit
Fëmija i rritur manipulues është dikush që vazhdon të mbajë një lidhje shumë të ngushtë me prindërit e tyre. Kjo lidhje karakterizohet nga varësia dhe shpesh përdor shantazh emocional në mënyrë që të mos vendoset një kufi. Prindërit, nga ana e tyre, shpesh janë të mbushur me ndjenja kontradiktore që përfshijnë fajin, zemërimin dhe dashurinë. Karakteristikat kryesore të këtij lloji të fëmijëve, të cilat ndonjëherë shihen që në adoleshencë, janë këto:
Ajo i burgos emocionalisht prindërit. Ata kërcënojnë se do të përfshihen në sjellje vetë-shkatërruese, si një mjet për t’i bërë prindërit e tyre të bëjnë diçka që duan.
Ajo shtrembëron perceptimet. Fëmija i rritur manipulues zakonisht interpreton të gjitha situatat që t’i përshtaten atij ose asaj. Ata shpesh kërkojnë të viktimizojnë veten ose, në raste të tjera, të sabotojnë plane ose propozime për të arritur ndryshim.
Shmangni marrjen e përgjegjësisë. Ekziston ideja se prindërit janë ata që duhet të marrin përgjegjësinë për atë që ai ka nevojë ose dëshiron. Ata kanë një jetë në të cilën mbizotëron stanjacioni dhe joproduktiviteti.
Ata nuk kanë skrupuj të mëdhenj me paratë apo shpenzimet. Ndonjëherë ata “huazojnë” para që nuk i kthejnë kurrë. Herë të tjera, ata kërkojnë dhe kërkojnë, shpesh për më të mirën dhe më të shtrenjtën. Ata nuk mendojnë se janë ata që duhet të mbajnë përgjegjësi për shpenzimet e tyre.
Ata shpesh janë mosrespektues. Ata nuk e kanë problem të ngrenë zërin apo t’i përplasin dyert botës kur zemërohen. Prindërit janë mësuar të jenë kështu dhe nuk i ankohen për budallallëkun e tij.
Një fëmijë i rritur manipulues mund të shkaktojë probleme
Natyrisht, një fëmijë i rritur manipulues nuk lind, por bëhet. Nuk bëhesh i tillë brenda natës. Pas kësaj gjendje ka ndoshta një edukim me shumë qëllime të mira, por me gjykim të dobët.
Gjëja më e zakonshme është se këta të rritur kanë qenë fëmijë të mbimbrojtur ose kanë pësuar një lloj braktisjeje, emocionale ose fizike, gjatë fëmijërisë, e cila ndoshta është kompensuar me një lejueshmëri më të madhe. Për një arsye ose një tjetër, ka të ngjarë që prindërit ta kenë pasur të vështirë t’i edukojnë ata duke vendosur kufij.
Fëmija kapriçioz do të vazhdojë të jetë kapriçioz, edhe në moshën madhore, nëse kjo sjellje përforcohet. Ata do të vazhdojnë të veprojnë në këtë mënyrë me partnerët e tyre dhe në punët e tyre. Do të jetë e vështirë për ta që të specifikojnë qëllimet e tyre dhe t’i arrijnë ato. Për këtë arsye, ata do të priren të zgjasin varësinë e tyre nga prindërit e tyre. E mira është se, pavarësisht nga mosha, kjo mund të ndryshohet në masë të madhe.
Për të bërë?
Kur arrijmë moshën madhore, ky nuk është më një problem që duhet ta zgjidhin vetëm prindërit, por edhe fëmijët e tyre. Pavarësisht se sa fëmijë apo adoleshent mund të duken, ata tashmë janë të rritur dhe kanë detyrën dhe përgjegjësinë të marrin frenat e fatit të tyre. Sigurisht që është mirë që prindërit të kontribuojnë në këtë proces, por nuk janë të vetmit të ngarkuar për ta bërë këtë.
Fëmija i rritur duhet të mësojë ta dojë vërtetë veten dhe, në atë masë, të kërkojë sjellje më të larta nga vetja. Është mirë të mendoni për gjithçka që po humbisni për shkak të vendimit tuaj për të zgjatur përgjithmonë fëmijërinë dhe adoleshencën. A nuk do të dëshironit të jeni krenarë për atë që mund të arrini? A nuk dëshironi të kishit një jetë më autentike dhe më të lirë?
Nga ana e tyre, prindërit duhet të braktisin idenë se të dashurosh është e këndshme pa kufi . Ata gjithashtu duhet të kapërcejnë ndjenjën e fajit që i shtyn të bëjnë sa më sipër. Gjëja më e mirë që mund të bëni për fëmijën tuaj është ta ndihmoni atë të kuptojë kuptimin e fjalës “jo” dhe ekzistencën e kufijve. Pa litani, pa kërkesa, pa ultimatume që nuk plotësohen kurrë. Më tepër me dashurinë e vërtetë që ndoshta nuk e kanë dhënë më parë.
