Bëji hije mbi kokë kujt babai i vdiq!
Ma laj dhe gjembin nga këmba mi hiq!
E di pse po thehet i ziu jetim?
Se druri pa rrënjë, më s’la gjelbërim.
Jetimin kokulur kur sheh në mënxyrë,
U ruaj, tët bir-o mos puth në fytyrë!
Në qaftë jetimi e kush e pushton?
Dhe dallgë në marrtë, e kush e qeton?
Kujdes se po qau i ziu jetim,
Nga vaji do dridhej lart Froni sublim.
Fshiji lotin e syrit si të ishe baba!
Dhe pluhurin nga faqet në qoftë se ka!
Meqenëse humbi, ah, hijen e tij,
Nën hijen tënde ma merr ti tashti!
Kur kokën e vija te gjur i tim eti,
Më dukej se kisha kurorë prej mbreti.
Një mizë të binte mbi flokët e mi,
Kaq njerëz do të vuanin, si të ishin në zi.
Por sot… po të zihem si rob nga armiqtë,
S’do kem pranë asnjërin nga miqtë.
E di sesa vuajnë mitarët e shkretë,
Se atin kur humba, mitar isha vetë.
Marrë nga: Gjylistani dhe Bostani, Sadiu
