D.H. Deinson thotë:
“Në shekujt e pestë dhe të gjashtë bota ishte në tehun e shthurjes, pasi doktrinat të cilat diktonin qytetërimet tashmë ishin kalbur ndërkohë që ende s’mund të flitej për diçka të re që do t’i zëvendësonte.
Dukej qartë se qytetërimi për të cilin ishin dashur katër mijë vjet për t’u ngritur, tashmë ishte në prag të rrënimit të tij, ndërsa njerëzimi po kthehej edhe një here ne barbari, ku luftohej e derdhej gjak, pa asnjë ligj apo rregull.
Përsa u takon sistemeve që la pas krishterimi, duhet të themi se ato punonin për ndarje dhe rrënim e jo për ngritje dhe bashkim. Qytetërimi i ngjante një peme të stërmadhe, degët e së cilës mbulonin mbarë botën, duke i qëndruar asaj mbi kokë, e ku kalbëzimi vazhdonte t’u depërtonte në palcë. D
Dhe, mes këtyre dukurive shthurrëse dhe shkatërruese të përgjithshme, lindi burri që bashkoi botën mbarë”.
Marrë nga libri:”Çfarë humbi bota me dobësimin e muslimanëve” Ebu’l Hasen En-Nedevi fq.31-32 … /Mesazhi/
