Në këtë ditë, kur bota është e mbushur me gëzim, Gaza është një vend i shkatërruar nga dhuna dhe vuajtjet e pafundme. Agresioni i pafund ndaj popullit palestinez, nga një forcë që ka vendosur të shkatërrojë çdo gjë që lidhet me jetën dhe dinjitetin, është një plagë e hapur që nuk mund të mbyllet. Por në këto kushte, nuk humbet shpresa
Mr. Hasan BAFTIJARI
Në çdo vend ku muslimanët jetojnë, Bajrami është një festë e përbashkët e gëzimit, festës dhe solidaritetit. Por në Gaza, Bajrami ka një tjetër kuptim. Sofrat që do të mbusheshin me ushqime të shumta janë të zbrazura, sepse buka është e njomur me gjak. Dita e Bajramit, që zakonisht është moment gëzimi dhe festimi, në Gaza është një kujtim i dhimbshëm i asaj që ka humbur. Në vend të bukës dhe mishit që zakonisht shërbehen me dashuri dhe mikpritje, ndodhin dhimbjet e të humburve, pluhuri i shkatërrimit dhe imazhi i fëmijëve të mbuluar me shenja të dhunës që nuk mund të harrohen.
Në këtë ditë, kur bota është e mbushur me gëzim, Gaza është një vend i shkatërruar nga dhuna dhe vuajtjet e pafundme. Agresioni i pafund ndaj popullit palestinez, nga një forcë që ka vendosur të shkatërrojë çdo gjë që lidhet me jetën dhe dinjitetin, është një plagë e hapur që nuk mund të mbyllet. Por në këto kushte, nuk humbet shpresa. Bajrami në Gaza është një dëshmi e fuqisë që ka një popull i cili, pavarësisht vuajtjes, vazhdon të luftojë për jetën dhe lirinë e tij. Ata që ndodhen në Gaza janë ata që ndihmojnë të mbajnë ndezur flakën e lirisë dhe të drejtësisë, edhe në mes të shkatërrimit.
GAZA DHE NJË POPULL QË NUK DORËZOHET
Bajrami në Gaza është një simbol i mbijetesës. Pavarësisht shkatërrimit dhe dhimbjes që mbizotërojnë, ky popull ka një forcë të jashtëzakonshme për t’u ngritur. Ndërsa populli i Gazës përballet me një shtypje të përditshme dhe një shkatërrim që nuk ka fund, ata nuk janë të dorëzuar. Ata vazhdojnë të besojnë, vazhdojnë të agjërojnë, vazhdojnë të duan, dhe vazhdojnë të mbajnë shpresën. Për çdo copë bukë që është e njomur me gjak, ka një zemër që është e pathyeshme dhe një frymë që nuk mund të shuhen. Ata që luftojnë në Gaza nuk janë thjesht viktima të një sistemi të dhunshëm, por janë ata që po mbajnë ndezur flakën e lirisë dhe të drejtësisë. Ata e dinë se vetëm duke qëndruar të bashkuar dhe të fortë mund të mbijetojnë dhe të triumfojnë, pavarësisht çdo sulmi të pashembullt që po i shkatërron.
IZRAELI DHE SHKATËRRUESIT E JETËS
Nuk mund të flasim për Gaza pa e përmendur Izraelin- cionizmin, një shtet që ka vendosur të shkatërrojë çdo gjurmë jete në këtë territor. Me një urrejtje të pamëshirshme dhe një politikë të qëllimshme të shkatërrimit, Izraeli ka kthyer Gaza-n në një fushë betejë të pafund, ku jetët njerëzore janë të pavlerë dhe çdo formë shprese është mposhtur me dhunë. Izraeli ka bërë një politikë të shkatërrimit të të gjitha mundësive për jetë normale: shkatërron shtëpi, shkolla, spitale, dhe infrastruktura që janë jetike për popullin palestinez.
Izraeli vazhdon t’i shkelë të drejtat e njeriut të palestinezëve, duke shfrytëzuar fuqinë e tij ushtarake për të shkaktuar katastrofa të papërshkrueshme, ndërkohë që bota mbështet në heshtje. Nuk është thjesht një luftë për tokë, por një luftë për shuarjen e çdo identiteti dhe historie që i përket një kombi. Ata që janë të goditur nga dhuna e tij janë të gatshëm të qëndrojnë dhe të luftojnë, sepse dinjiteti dhe liria janë më të rëndësishme se çdo bombardim që mund të hedhë. Shkatërrimi i Gaza-s nga Izraeli nuk është një fitorja e tij, por një dëshmi e forcës dhe qëndresës që nuk mund të mposhten. Pavarësisht se Izraeli tenton të zhbëjë ekzistencën e popullit palestinez, ata vazhdojnë të ngrihen dhe të luftojnë për një të ardhme të drejtë.
GAZA DHE DËSHMIA SE BOTËS I KA VDEKUR NJERZILLËKU
Oj botë, pa sy, si mund të qëndroni dhe të shikoni vrasjen e fëmijëve, shkatërrimin e spitaleve dhe shkollave? Si mund të lejoni që kjo dhunë e pafund të ndodhë para syve tuaj dhe t’i shihni ata që vuajnë pa i ofruar asnjë ndihmë të vërtetë? Kjo është botë që ka vdekur njerëzillëku dhe është e verbër për vuajtjet e të pafajshmëve. Çfarë janë kartat e të drejtave të njeriut kur ato janë të dyftyrta dhe të mbushura me gënjeshtra? Çfarë janë ato kur njerëzit, sidomos fëmijët, po vriten dhe asnjë vendim i drejtë nuk merret për t’i ndihmuar? E gjithë kjo është një tregues i asaj që është bërë e padukshme: të drejtat e njeriut janë kthyer në një mjet të paefektshëm që përdoret për të justifikuar një realitet të padrejtë dhe të dhunshëm. Po të ishin vërtet të respektuara, vendet që e quajnë veten të drejta dhe të ndershme do të kishin ndërmarrë veprime konkrete për të ndalur këtë masakër.
Kartat e të drejtave të njeriut janë bërë një mjet i paefektshëm dhe tërësisht të shteruar, kur ato nuk reagojnë për të ndalur këtë agresion të pafund. Ato janë përdorur për t’u fshehur pas, duke e mbajtur një fasadë të rreme përpara botës, ndërkohë që Izraeli vazhdon me politikën e tij shkatërruese. Sa më shumë që kalon koha, aq më shumë bëhet e qartë se këto karta të të drejtave të njeriut janë thjesht një instrument i propagandës dhe jo një mjet për të vërtetuar të drejtat e atyre që po vuajnë.
Në Gaza, çdo copë bukë, çdo ndihmë që jepet, është një akt i rezistencës. Është një kujtesë për të gjithë ata që e kanë humbur ndjeshmërinë dhe që nuk shohin më dhimbjen e të tjerëve. Gaza është një pasqyrë e njerëzillëkut të humbur nga një pjesë e botës, por gjithashtu një dëshmi e fuqisë dhe dashurisë që ende ekzistojnë në zemrat e atyre që nuk dorëzohen. Ata që jetojnë në Gaza, që agjërojnë dhe besojnë, janë heronjtë e kësaj historie, ata që luftojnë për jetën dhe dinjitetin e tyre. Ata janë ata që ruajnë vlerat më të shenjta të njerëzimit, edhe në kushtet më të këqija.
BAJRAMI, DRITË SHPRESE PËR GAZËN
Bajrami në Gaza është një kujtim i asaj që ka humbur dhe një thirrje për ata që ende mendojnë se gëzimi është një e drejtë e natyrshme. Në një vend ku buka është e njomur me gjak dhe ku buzëqeshjet janë të fshehura pas lotëve të pafund, Bajrami bëhet një akt i dhimbshëm i mbijetesës. Populli i Gazës nuk feston vetëm për të kujtuar fitoren e fesë, por për të ruajtur dinjitetin e tij. Ata që jetojnë në këtë ferr, ku çdo ditë është një betejë për mbijetesë, janë të detyruar të gjejnë forcën në mes të shkatërrimit dhe dhimbjes. Ata që sakrifikojnë, që agjërojnë dhe besojnë, janë heronjtë që ruajnë shpresën në errësirën më të thellë.
Për ata që humbën gjithçka – prindër, fëmijë, shokë, e të dashur – Bajrami nuk është më një ditë festimi, por një kujtim i një kohe që nuk mund të kthehet, një plagë që nuk mund të mbyllet. Dhe kështu, në vend që të jetë një ditë e gëzimit, Bajrami bëhet një akt i dhimbjes, i rezistencës dhe i lutjes për një të ardhme që ende është e panjohur. Ata që janë ende në jetë janë ata që refuzojnë të lejojnë që dhimbja t’u mposht, që vazhdojnë të luftojnë për një dritë që është fshehur për dekada, por që ende ndriçon në zemrat e tyre.
Në çdo copë bukë që është e njomur me gjak, ndodhet një zemër që kërkon të mbijetojë, dhe një frymë që nuk do të vdesë. Edhe kur dhimbja i ka përmbysur të gjithë, ata që kanë mbetur janë drita që do të ndriçojë një të ardhme që ende nuk është shkruar. Dhe kështu, Bajrami në Gaza nuk është thjesht një ditë festimi – është një betejë e vazhdueshme për jetën, një akt i shpresës që kurrë nuk do të shuhet.
(Autori është teolog i besimit Islam)
